Vanochtend deed Sifan Hassan wat de meesten voor onmogelijk hebben gehouden: ze won de marathon van de Olympische Spelen nadat ze deze week eerder al brons won op de 5 en op de 10 km en dat laatste deed zij nog geen 36 uur voor de start van de hele marathon. Dat is een onvoorstelbare prestatie die de meesten van ons niet eens kunnen bedenken. Zij bedacht het en zij deed het!
Het is natuurljk in de verste verte niet vergelijkbaar, maar ik moest ineens denken aan het feit dat ik nog steeds een blog wilde schrijven over de halve marathon die ik dit jaar gelopen heb. Dan is dit toch wel een mooi moment.
Ik loop een paar keer per week en heel af en toe doe ik mee aan een wedstrijd. Gewoon voor de fun. Ik eindig altijd ergens achterin, maar vind het erg leuk om af en toe samen met veel andere lopers aan de start te staan. De sfeer bij sommige wedstrijden is echt heel leuk en ik blijk het heerlijk te vinden als er veel mensen langs de kant staan te kijken 😇.
De halve marathon in Enschede is één van mijn favoriete wedstrijden en dit jaar op 21 april was ik er weer klaar voor. Ik heb deze halve marathon voor het eerst gelopen in 2007 (binnen een jaar nadat ik begonnen was met hardlopen), daarna lukte het na allerlei blessures (met name een shin-splint) pas weer in 2014 in Oldenzaal en daarna nog eens in 2016 in Enschede. Daarna ging er weer 7 jaar overheen voordat ik vorig jaar een nieuwe poging deed die helaas mislukte: na 16 kilometer was het klaar. Ik was op, leeg, te snel gestart, misschien ook net te weinig trainingskilometers gemaakt en te vaak voor de cross-trainer gekozen in plaats van te lopen om weer een blessure te voorkomen.
Dit jaar deed ik een nieuwe poging. Ik had vrijwel alle trainingen van mijn ‘schema’ gedaan, maar op een net iets rustiger tempo dan vorig jaar, waardoor ik het beter kon volhouden, en ik daardoor ook echt zin in elke training had (in 2023 vroeg ik mezelf regelmatig af waarom ik aan het plan begonnen was), en waardoor ik ook blessurevrij kon blijven lopen.
Omdat het altijd maar de vraag is of ik blessurevrij blijf, schrijf ik me vaak pas op het allerlaatst in en deze keer was ik zelfs te laat want de halve marathon bleek al te zijn uitverkocht! Dus wat deed ik: ik schreef me in voor de hele marathon want die ging de eerste 13 km over hetzelfde parcours en dan zou ik er na 13 km ‘achter komen’ dat de hele marathon toch niet zou lukken en zou ik proberen om wel de halve marathon uit te lopen. Hoe langer ik echter over dat plan nadacht, hoe meer beren ik op de weg begon te zien. Mijn doel was om de halve in ongeveer 2 uur 15 – 2 uur 20 te lopen. Dat is langzaam voor een halve maar voor een hele natuurlijk heel snel, wat wel eens heel raar zou kunnen worden bij de finish! 😬😳
Er deed zich echter een nieuwe mogelijkheid voor: bij het ophalen van het startnummer op zaterdagochtend (de wedstrijd was op zondag) kon je, mits er voorraad was, je startnummer omwisselen voor een startnummer van een andere afstand. En dát lukte! Ik kreeg het startnummer van ene ‘Linda’ die hem had ingewisseld voor een startnummer op de 10 km. Zij had zich al zo vroeg ingeschreven dat zij zelfs haar naam op het startnummer had staan. Ik vond het prima, als ik maar mee kon doen. En zo kreeg ik onderweg allerlei aanmoedigingen van toeschouwers die “Hup Linda!” riepen. Hardstikke leuk, en ik was vooral blij dat het geen startnummer van ene Peter of Frits of zo was 🤣.
Ik ging er met de trein naar toe en in Hengelo had ik veel geluk dat ik nog net een plekje in de trein naar Enschede had want die zat helemaal stampvol. Ik kon me niet eens ergens aan vasthouden om te voorkomen dat ik zou omvallen bij slingers of rem-acties van de trein, maar gelukkig stond iedereen zo op elkaar gepropt dat ik nergens naar toe kon vallen. Vanaf het station ging het in één lange stroom van lopers die de hele en de halve marathon doen richting het Van Heekplein, waar de start was. Alleen van die wandeling krijg ik altijd al zoveel energie. Ik kwam ook nog een collega tegen die zelf nét dit jaar begonnen was met hardlopen en nu al de 10 kilometer bleek te gaan lopen (wat hem ook nog eens gelukt is!)
Dit jaar had ik een kluisje gehuurd om mijn tas met spullen in te kunnen doen. Die bleek zo klein te zijn (maar gelukkig wel redelijk diep) dat ik mijn tas er met de onderkant eerst in moest wurmen voordat ik de rest er in kon drukken. Het paste nog maar nét. Daarna wilde ik nog bij het toilet langs voor de zekerheid, maar daar stond zo’n lange rij voor dat ik dat na een tijdje wachten maar heb opgegeven. Gelukkig hoefde ik ook niet echt. Ik had toen nog maar weinig tijd om naar het juiste startvak te komen. Hoewel ik startte in het laatste vak moest ik er wel voor zorgen dat ik vóór de lopers van de 5 km kwam, die kort ná de halve marathon zou starten. Ook dat lukte gelukkig!
Toen het startschot klonk duurde het nog een hele tijd voordat ons vak in beweging kwam. Ik ben het wel gewend dat zo’n grote groep maar langzaam op gang komt, maar nu duurde het wel heel erg lang. Maar toen konden we van start. Het is geweldig hoeveel mensen er langs de kant staan. Eigenlijk was het nét iets te fris om echt veel toeschouwers te hebben, maar voor het lopen was het heerlijk weer, en die toeschouwers stonden er zoals elk jaar weer toch met duizenden te kijken, te applaudiseren en aan te moedigen. Met name de doorkomst in Lonneker vind ik toch altijd wel heel speciaal.
De pacers van 2:15 liet ik een meter of 30 voor mij lopen en soms liepen ze wat verder weg, maar ik hield ze altijd wel in het zicht. Vorig jaar had ik de fout gemaakt om helemaal te vertrouwen op het tempo van de pacers zonder zelf te weten welk tempo ik eigenlijk moest lopen voor een tijd van 2:15. Dus als zij harder gingen dan ik wilde, dan ging ik toch mee. Dit jaar wist ik: als ik tussen de 6:20 en 6:35 min/km blijf lopen dan gaat het helemaal goedkomen.
Onderweg stonden er elke 2,5 km waterposten waar ik elke 5 km een bekertje water nam. Om me niet te verslikken en wel genoeg water binnen te krijgen ging ik op dat moment ook even wandelen. Bij de post van 9,5 en 14,5 km lagen ook stukjes banaan. Dat kwam mooi uit, want tegen die tijd kunnen je koolhydraten meestal wel wat aanvulling gebruiken. Ik had ook nog een soort winegums bij me. Dat was een tip van een andere collega die tegenwoordig ook halve marathons loopt.
Het 16 kilometerpunt (waar ik vorig jaar was gestopt) kwam steeds dichterbij. Toen ik daar aankwam voelde ik me echter nog redelijk goed. Toch werd het vanaf 17 km wél moeilijk. “Nog 4 kilometer… Hoe dan?” ging er door mijn hoofd. En: “Waar blijft die vlag van 18 km?” Tussen 19 en 20 kilometer ben ik maar even gaan wandelen. Ik wist wel dat ik het zou gaan halen, maar even een paar minuten wandelen was erg welkom net als de winegum-snoepjes die ik nog steeds had. Toen ik weer begon ging ik lopen op het tempo dat voelde als het tempo van mijn rustige duurlooptrainingen (maar wat achteraf toch wel een stuk sneller was) en ik toen voorbij het bord van de laatste 500 meter kwam had ik nog een klein beetje over, zodat ik nog in een lekker tempo over de finish kwam in een tijd van 2:16:25.
2:16:25. Toen Sifan Hassan vanmorgen zo lang gelopen had, hoefde ze nog maar een kilometer of 2 voordat ze bij de finish was van de héle marathon. Waarschijnlijk voelde ze toen al dat ze misschien wel goud kon winnen. Onderweg had ze ook nog even 432 hoogtemeters gemaakt. Hallo zeg, ik loop vaak in een (voor Nederland) redelijk heuvelachtig gebied, maar ik heb zelden meer dan 130 hoogtemeters gemaakt tijdens een hardlooprondje volgens mijn Garmin-horloge en -app.
Overigens, mocht je het je afvragen: nee, ik verwacht niet dat ik ooit een marathon ga lopen. De halve lukt net; af en toe. En ik vind het altijd weer echt een mijlpaal als het gelukt is.
Maar wat een mijlpaal was het vandaag voor Sifan Hassan. Een absolute droom die uitkwam. Vanaf 35 km kreeg ik echt kippenvel en tranen in mijn ogen toen ik besefte “Ze zou echt een medaille kunnen winnen”. Ik dacht nog niet eens aan goud. Dat kwam pas toen ze bij de laatste vier zat en nog steeds rustig oogde naarmate ze dichter bij de finish kwam, want het is natuurlijk bekend dat Sifan een geweldige eindsprint kan inzetten. En dat deed ze inderdaad! Wat een geweldig gevoel zal het voor haar geweest zijn om als eerste over die finish te komen. Na al die maanden van zware trainingen in combinatie met de voorbereidingen op de 5 en de 10 km. Als je jezelf zo’n krankzinnig doel stelt en het dan ook nog haalt. Wat een held! En wat mooi dat ze vanavond in het Olympisch stadion werd gehuldigd. Dat is toch wel echt ultiem.
