Vanochtend tijdens het hardlopen was het behoorlijk koud buiten en hing er een flinke mist, maar ondanks die mist was het wel supermooi. Eigenlijk was het zelfs ‘dankzij’ die mist, maar daar kwam ik later pas achter.
Toen ik wegging wist ik niet eens dat het naast koud ook heel mistig was. Ik hoopte eigenlijk dat de zon mooi tegen de bomen aan zou schijnen tijdens mijn rondje over de Tankenberg en de Paasbergweg. Maar toen ik op de plek aan kwam waar ik de zon verwachtte, zag ik dat het veel te mistig was. Ook wel mooi zo ‘s ochtends vroeg, maar niet helemaal wat ik had gehoopt.
“Ach ja, volgende keer beter”, dacht ik en ondertussen zag ik ineens hoe de zon tussen de mist door scheen, waardoor je hele mooie zonnestralen kon zien. “Ah, dat is ook mooi!”.
Ik vervolgde mijn rondje over de Paasbergweg richting hotel de Grote Zwaan en zag ineens dat de zon tóch te zien was tegen de bomenrij aan de rand van het weiland, maar dan mét mist er doorheen. Wow, dit was misschien nog veel mooier dan zonder mist! In elk geval heel verrassend.
Toen ik over het laatste heuveltje van de Paasbergweg kwam keek ik recht vooruit naar een klein mariakapelletje met kleurige bomen op de achtergrond waar de zon tegenaanscheen. Eerst nog heel vaag, maar dat uitzicht werd door de mist heen steeds iets scherper naarmate ik dichter bij kwam. Steeds werden de mooie herfstkleuren van de bomen en het kapelletje iets feller. Echt spectaculair om te zien!
Ook de rest van de terugweg langs de Bentheimerstraat was het genieten van de heerlijke kou en de mooie herfstkleuren. Gewoon om je heen blijven kijken dus, dan zie je altijd wel iets moois!
