Vandaag is de laatste dag van dit bijzondere jaar 2020. Een jaar dat niemand snel zal vergeten, hoewel velen het van de daken schreeuwen dat ze het zo snel mogelijk achter zich willen laten. De Amerikaanse schrijfster Gretchen Rubin, wiens podcast Happier ik graag volg, had het zelfs over How will you Exorcise 2020? Ja ‘exorcise’ oftewel ‘uitdrijven’.
Ik snap dat wel een beetje, maar ik vind het toch wel een beetje zielig doen naar elkaar. Als je telkens zegt hoe vreselijk iets is, dan gaat het ook echt niet beter voelen. Als je gewoon accepteert hoe het is, is het zo veel gemakkelijker om ermee om te gaan.
Maar voor mij is het eerlijk gezegd ook wel gemakkelijk praten. Ik heb weinig moeite met deze manier van leven. Ik vind het prima om vanuit huis te werken, ging al weinig op stap, liep de deur al nooit plat bij vrienden of familie en was al gewend om thuis te sporten en buiten te hardlopen. Eigenlijk veranderde er niet eens zoveel, besefte ik in maart/april. Natuurlijk mis ik het om anderen af en toe een knuffel te geven, vooral als iemand het moeilijk heeft. Maar het helpt dan wel om te bedenken dat je de ander (zonder dat je het zelf op dat moment weet) in nog grotere problemen zou kunnen brengen als je het wél zou doen.
Natuurlijk besef ik ook dat er heel veel mensen zijn voor wie dit echt een heel moeilijk jaar was en dat zij maar al te graag alles waar 2020 op staat kapot zouden slaan, zoals ik afgelopen week op tv zag gebeuren in een video uit de VS. Voor de duidelijkheid: die dingen stonden er om kapot gemaakt te worden. Het was zeker niet zo dat ze er maar op los sloegen. Het was op een georganiseerde manier ‘2020 kapotmaken’.
En hoewel ik die neiging zelf dus totaal niet had, kan ik me wel voorstellen dat mensen uit branches waar vrijwel alles stil lag dit jaar of een groot deel van het jaar, of al die zorgmedewerkers die zich meerdere slagen in de rondte hebben gewerkt, zich graag even laten gaan om ‘2020 stuk te slaan’. En ja, de ondernemers kregen compensatie voor veel van de gederfde inkomsten, maar ik kan mij zo goed voorstellen hoe pijnlijk het is om juist als ondernemer de ‘hand op de te moeten houden’ bij de overheid. Dat gaat zó tegen de aard in van ondernemers.
Gelukkig konden ook velen een eigen draai eraan geven en konden ze hun mensen, producten en know-how op een andere manier inzetten. Of ze veranderden zelfs hun complete productielijn. En natuurlijk waren er ook vele initiatieven van mensen zelf. Die boodschappen haalden voor ouderen, die tuintjes verzorgden of ramen lapten bij zorgmedewerkers, of eten (van de dichte restaurants) brachten naar ziekenhuizen en zorginstellingen. Dat soort dingen zouden we ook allemaal eens moeten opsommen aan het eind van het jaar. Dan zie je pas goed welke veerkracht er ook is in onze samenleving.
En dat hebben we wel nodig. Nu we om ons heen zien hoe moeilijk mensen het vinden om het vol te houden om zich aan de maatregelen te houden. Mensen die illegale feesten bezoeken, vuurwerk afsteken en onvoldoende afstand houden of geen mondkapje dragen. Ik hoorde Rutger Bregman pas geleden al zeggen dat als je dat overal om je heen ziet gebeuren, dat toch wel lastig is in te passen in de theorie dat De meeste mensen deugen.
Maar ik zou er dus voor willen pleiten om dit jaar helemaal niet te vergeten. Laten we ervan leren. Het heeft zo veel belangrijke lessen in zich. Iedereen is zichzelf dit jaar op de één of andere manier wel ‘tegengekomen’. Het zou eeuwig zonde zijn om dat niet mee te nemen naar de toekomst. Je zou het bijna een geschenk kunnen noemen.
Ik wens iedereen een fijne en vooral rustige jaarwisseling met een spectaculaire lichtshow vannacht om 0.00 uur!
