‘s Ochtends rond 6.00 uur is het heerlijk om buiten te lopen.
Het is dan nog heerlijk fris buiten. Zelfs met het warme weer van de afgelopen paar weken.
In korte broek en t-shirt is het het lekkerst. Want een lange broek of lange mouwen zijn na 10 minuutjes wandelen echt alweer te warm. In korte broek is het misschien in het begin nog wel wat frisjes, maar daar word je dan ook lekker wakker van 🙂
Pas geleden maakte ik ‘s ochtends een iets grotere ronde dan normaal. Door het hardlopen ken ik die route zo goed, dat het in mijn hoofd veel kleiner leek dan hij eigenlijk was. Maar goed, dan maar een keer iets langer lopen. Ik had nog tijd genoeg.
Op een van de mooiste stukken van de route merkte ik ineens hoe stil het er was. Prachtig.
Konijntjes
Vaak kom ik konijntjes tegen. Gewoon terwijl ik nog in de wijk loop. Dan huppen ze schuchter over straat of over grasstroken waarbij ze ervoor zorgen dat ze je telkens een paar meter voorblijven.
Hertjes (van héél dichtbij)
Pas geleden was ik ‘s ochtends vroeg aan het hardlopen in plaats van wandelen toen er echt iets bijzonders gebeurde. Ik had helaas geen telefoon bij me om een foto te maken, dus je moet me maar op mijn woord geloven.
Ik was net begonnen aan een rondje en moest nog echt warm worden terwijl ik een heuvel af liep. Ik deed het dus nog lekker rustig aan toen er op zo’n 3 meter afstand ineens een jong hertje langs liep. Hij kon niet verder naar links, want daar zat een hek. Hij kon haast niet anders dan langs het hek heuvelaf lopen over een strookje waar ook allerlei bomen in de weg stonden waar hij telkens voor moest inhouden om er omheen te springen.
Het leek alsof het beestje een beetje in paniek was omdat ik achter hem aankwam, dus ik besloot om nog maar iets rustiger de heuvel af te lopen, zodat hij in elk geval niet de indruk kreeg dat ik hem ging inhalen.
Ineens zag ik voor hem nóg iets bewegen: een tweede hertje! Wauw 🙂
Ongeschonden kwamen ze onderaan de heuvel, waarna ze linksaf een stuk grasland op konden. Daar waren ze al snel verdwenen richting een stukje bos waar je vanaf de paden niet meer zomaar bij komt.
Echt bijzonder om mee te maken. Helaas is er geen enkel bewijs meer van en rest alleen mijn eigen herinnering nog. Net als de stilte waar ik het eerder over had. Die kun je ook niet vastleggen.