En ja hoor, daar is ‘tie weer! Na krap een jaar blessurevrij te hebben gelopen is mijn shin-splint terug. Tijdens een (overigens zeer gezellig) weekendje Antwerpen met ons bedrijf, heb ik met name ‘s zaterdags erg veel gewandeld. Vooral aan het eind van de dag, toen we eigenlijk al behoorlijk moe waren, maar toch nog een aantal kilometers moesten maken voordat we weer bij het hotel waren. Dat resulteerde de volgende ochtend in een fel protest van mijn linker scheen (onderaan bij de voet): ik kon mijn tenen niet meer naar me toe trekken, en dus nauwelijks normaal lopen.
We zouden die ochtend eigenlijk de Antwerpse Ruien gaan bekijken wat een wandeling van 2-2,5 uur ondergronds betekende, maar dat hebben we gelukkig kunnen ‘ruilen’ voor een rondvaart door de haven. Daarbij hoefde ik tenminste niet al te veel te lopen. Maar ik kon er toch niet volledig aan ontkomen: een paar honderd meter van de bus naar de boot en na de boottocht nog ongeveer een kilometer om naar het restaurant te komen waar geluncht werd. Tja, het moest maar.
De afgelopen week heb ik dus vooral rust gehouden en 2 tot 3 keer per dag met ijs gekoeld. En verder: naturlijk niet hardlopen, maar ook geen bodypump, niet wandelen tussen de middag, niet met de fiets naar het werk, niet met de trein (het station is toch ook weer een paar minuten wandelen van ons bedrijf), en dus maar met de auto. Hoewel het telkens intrappen van de koppeling ook niet geheel pijnloos is, maar wel de minst ‘reperterende’ beweging is.
Dit heeft er wel toe geleid dat ik nu tenminste weer normaal kan lopen en vanochtend durfde ik het weer aan om BodyPump te doen. Daarbij hoef je niet te lopen of springen, maar komt er wel druk op je voeten, en dus ook op de pijnlijke pees, met name tijdens de squat en de lunge-oefening voor de benen. Dat ging gelukkig erg goed en volledig pijnloos. En gisteren liep ik ook al weer met twee treden tegelijk de trap op (zoals normaal :-).
Maar met hardlopen zal ik nog wel een tijdje geduld moeten hebben. Morgen ga ik proberen weer op de fiets naar het werk te gaan. Waarschijnlijk iets rustiger dan normaal, om niet teveel kracht te hoeven zetten op de pedalen. Kijken hoe dat gaat…
Als het trouwens achteraf goed overdenk, was het waarschijnlijk sowieso misgegaan afgelopen weekend; ook als we niet naar Antwerpen waren geweest. Dan was ik namelijk zo’n 15km gaan hardlopen en ik denk dat dat ook teveel was geweest. Vorige week had ik namelijk al een paar kleine signalen gehad dat het niet helemaal goed zat met mijn schenen. Het vervelende is, dat je het pas achteraf zeker weet, en dan is het dus te laat. Het blijft een leerproces en telkens begin ik weer te twijfelen of ik überhaupt nog moet proberen om een halve marathon te lopen. Het is voor mij het hoogst haalbare, want ik weet dat een marathon er voor mij echt niet in zit. De halve is me al wel een keer gelukt, in Enschede (2007), en dat was zo’n geweldige ervaring, dat ik het waarschijnlijk toch altijd zal blijven proberen.
