In mei 2006 begon ik met hardlopen en in april 2007 liep ik mijn eerste halve marathon (binnen 2 uur), en een paar weken later nog een zeer succesvolle 15 kilometer. En vanaf dat moment was het prut… De ene blessure na de andere. Steeds als ik weer van de ene hersteld was en lekker aan het trainen was om iets sneller te worden, dook er weer een andere blessure op. Knie, shin-splint, kuit, shin-plint, shin-plint, hamstring…. om gek van te worden.
Na de laatste 15 kilometer die ik heb gelopen (april dit jaar), heb ik besloten om nooit meer zo gek te zijn om in mijn eentje volgens een trainingsschema te trainen. Dat was erg zwaar en heeft niets opgeleverd, alleen heel veel spanning tijdens de wedstrijd.
Sinds kort heb ik ook besloten om nog maar 2 keer per week (ipv 3) te gaan hardlopen, net zoals ik deed tijdens de voorbereiding naar de halve marathon in 2007. Misschien heb ik die hersteltijd nou eenmaal nodig. Eigenlijk wil ik gewoon fit blijven, zodat ik kan blijven hardlopen, want het blijft heerlijk om te doen. Maar ik wil ook echt nog een keer de halve marathon lopen, ook als dat (iets… 😉 ) langer dan 2 uur zal duren. Liefst wil ik die halve gewoon twee keer per jaar kunnen lopen: in Enschede (april) en in Oldenzaal (oktober). En tussendoor lekker aan een paar 10km-loopjes meedoen.
Ik hoop dat dit nieuwe voornemen (2 keer per week lopen) eindelijk een keer de juiste oplossing blijkt te zijn. Zelf heb ik daar eigenlijk best goede hoop op (vond het een ‘lumineus’ idee 🙂 ), maar de twijfel blijft natuurlijk knagen na meer dan 3 jaar gezocht te hebben naar het antwoord op de grote vraag…
“Onze grootste zwakheid ligt in het opgeven. De meest zekere weg naar succes is altijd het gewoon nog een keer proberen. -Thomas Edison”
“Voorstellingsvermogen is belangrijker dan kennis – Albert Einstein”