Laatste zware training

Vanmiddag de laatste zware training gedaan voor de 15 km-wedstrijd van volgende week zondag. 8 km in hoog tempo. Nou ja, hoog tempo… het is zelfs nog iets onder het door Runner’s world voorspelde wedstrijdtempo! Ik vraag me echt af, dat ik als ik daar nu al met 8 km moeite mee heb, hoe het straks moet gaan met 15 km!
Toch heb ik wel een idee waar het ‘m zit. Als ik die tempolopen doe, probeer ik direct vanaf het begin (wel na de warming-up natuurlijk), dat tempo al vol te houden. Daar zit ‘m de crux denk ik. Ik denk dat als ik in een rustiger tempo (op gevoel) start, dat ik naar het einde toe dusdanig veel kan versnellen dat ik het verlies dat ik in het begin maak, ruimschoots weer in zal halen.
Dat probeerde ik vandaag dus ook te doen, maar dat ging ff helemaal de mist in….
Na de warming up, startte ik vlakbij ons huis en liep ik langs de straat richting de Lutte. Dat hele stuk is iets meer dan 4 km, en vrij heuvelachtig. Gezien het weerbericht had ik verwacht dat ik op de heenweg wind tegen zou hebben, en op de terugweg dus wind mee. En dat bleek dus nét ff anders uit te pakken: Op de heenweg ging het heel soepeltjes. De weg bleek, ondanks de heuvels, in het algemeen wat bergafwaarts te gaan, en ik had de wind in de rug. Ik ging dus ‘als een speer’, hoewel ik toch vooral op gevoel liep. Na iets meer dan 4 km kwam het keerpunt: vaart minderen, omdraaien en weer op gang komen, terwijl mijn benen natuurlijk het liefst nog 4 km door hadden willen lopen (maar ja, hoe kom je dan weer thuis…). Een lichte verzuring was dus het gevolg (ai..)
Na het keerpunt was het dus uit met de pret. Zweten, puffen, ploeteren, iets langzamer lopen (ik had natuurlijk wat marge) om te kijken of ik me weer kon herpakken tot het laatste stuk. Net toen ik er echt moedeloos van werd en me af begon te vragen hoe lang ik nog mijn ene been voor het andere kon krijgen, zag ik ineens dat ik al dichter bij het eindpunt was dan ik dacht (“huh? Ben ik hier al?”) Ik besefte dat ik nog één pittige, lange heuvel moest, maar daarna zou het een makkie moeten zijn. Het tempo vond ik niet meer interessant, ik probeerde gewoon op hetzelfde intensiteitsniveau te blijven lopen, inclusief heuvel, inclusief wind tegen. Dan maar in een wat langzamer tempo, want het trainingseffect haal je uit het intensiteitsniveau dat het voor jou op dat moment heeft. Oftewel: niet meer op het horloge kijken, maar puur op gevoel trainen. Nog 400 meter, nog 300, 200, 100… YES!! Ik ben er! Lekker rustig uitlopen nu naar huis…. En wat blijkt: Over de hele 8 km bekeken, had ik per kilometer 4 seconden sneller gelopen dan volgens het schema de bedoeling was. Helemaal goed dus 🙂 Kom maar op met die 15 km!!  Als er de komende week geen gekke dingen meer gebeuren (verkouden/ziek worden, blessure oplopen) dan denk ik dat ik er wel klaar voor ben.

Morgen nog een kort stukje, zondag nog een lange duurloop van 17,5 km en volgende week allemaal korte stukjes, waarvan er één weer op hetzelfde tempo is als vandaag, maar slechts ongeveer de helft van de afstand (makkie dus 🙂 ).

Het lopen met zo’n schema werkt overigens verbijsterend goed. De duurlopen kan ik probleemloos volhouden. De tempolopen en de intervaltrainingen zijn natuurlijk zwaar, maar hebben volgens mij heel erg veel effect. Tussen die trainingen in loop ik korte stukjes van 5 tot 6,5 km op een tempo dat tussen de tempolopen en de duurlopen in ligt. Het lastige is dat ik hier veel in de heuvels loop, waardoor de trainingen toch vaak wat zwaarder zijn, maar ik hoop dat ik daar straks tijdens de wedstrijd (vrijwel vlak parcours) extra profijt van zal hebben 🙂

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.

The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Back to Top